Andrews’ Pitchfork w Polsce jest jeszcze stosunkowo słabo znanym narzędziem AT. Powodem jest mała liczba publikacji dostępnych w rodzimym języku. Narzędzie oferowane jest już w większości aplikacji i platform do analizy technicznej (szczególnie tych obsługujących Forex) co sprawia, że stopniowo zyskuje na popularności również i u nas.
Andrews tworząc swoje narzędzie adoptował do rynków finansowych mechanikę newtonowską, a konkretnie III zasadę dynamiki: czyli „każdej akcji towarzyszy reakcja”. W skrócie mówiąc: siły rynkowe działają w ten sposób, że po cenowym szczycie powinien następować dołek i odwrotnie, a miejsce w którym taki zwrot następuje można określić ze stosunkowo dużą dozą prawdopodobieństwa.
Sama budowa narzędzia jest bardzo prosta. Opiera się na wyrysowaniu kanału, który wytyczać będzie prawdopodobne ramy przyszłego ruchu cenowego. Konstrukcję rozpoczynamy od wyznaczenia trzech punktów zwrotnych (tzw.Pivot Points), czyli lokalnych ekstremów, po których rynek zmienia kierunek. W przypadku trendu wzrostowego będą się one układać w schemat szczyt-dołek-szczyt. W trendzie spadkowym będzie odwrotnie.
Zanim nabierzemy wprawy, w prawidłowym wyznaczaniu momentów zwrotnych posłużyć możemy się liniami trendu. Punkt zwrotny (P0, P1, P2) powstaje w miejscu lokalnego minimum/maksimum w momencie potwierdzenia zmiany kierunku przez przebicie kreski trendowej (czerwona strzłaka na rys. poniżej), 
Inną techniką jest przerwanie łańcucha opadających/rosnących dołków i szczytów. Punkt zwrotny powstaje w momencie potwierdzenia zmiany kierunku przez załamanie tego charakterystycznego układu ( rys.poniżej).
Punkty te oznaczamy np. P0, P1 ,P3 . Następnie z punktu P0 prowadzimy prostą przechodzącą przez środek odcinka pomiędzy P1 i P2 (rysunek poniżej). Jest to tak zwana linia mediany. Teraz rysujemy linie równoległe do niej przechodzące przez punkty P1 i P2 i w ten sposób uzyskujemy charakterystyczny kształt wideł, od którego narzędzie wzięło swoja nazwę (pitchfork to po angielsku widły). Powstałe trzy linie to podstawa naszej analizy.
Jak wykorzystywać Andrews’ Pitchfork w praktyce?
Wyrysowane proste tworzyć będą teraz linie wsparcia/oporu, które odgrywać mogą ważne role w kształtowaniu przyszłego ruchu cenowego. Andrews twierdzi, że po osiągnięciu ostatniego punktu zwrotnego kurs kieruje się do środkowej linii mediany z 80% skutecznością. Tutaj rynek odnaleźć powinien opór, jest to więc dobre miejsce do ustawienia pierwszego zlecenia „take profit’. Po przebiciu linii mediany, ceny dążyć będą do osiągnięcia równoległej do niej linii górnej. I to jest drugie potencjalne miejsce na realizację zysku. Gdyby natomiast doszło do odbicia od median line, kurs cofnie się, szukając wsparcia przy dolnej linii równoległej. Jest to więc moment, w którym możemy ponownie wejść na rynek, linię obrony ustawiając poniżej linii. Stosowanie Pitchforka pozwala wyznaczyć projekcję przyszłej ścieżki cen ze ściśle określonymi punktami docelowymi i momentami wyjścia z rynku. Ważne jest też to, że zarówno linia obrony, jak i poziomy realizacji zysków nie są ustawione sztywno i z czasem ulegają przesunięciu w korzystnym dla nas kierunku. Im dłużej zabiera rynkowi dotarcie do oporów, tym relacja potencjalnego zysku do straty staje się większa. Poniżej kilka wykresów z przykładowym zastosowaniem wideł.
Ot i cała filozofia w podstawowym i najprostszym zastosowaniu wideł w praktyce transakcyjnej. Sam Andrews jak i jego następcy zaczęli narzędzie rozbudowywać, tworząc strategie bardziej skomplikowane. Powszechnie jest np. dodawanie kolejnych linii równoległych do median line, których odległość jest równa wielokrotności odległości median line od dolnej/górnej linii równoległej bądź pozostaję z nią w relacji wynikającej z ciągu Fibonacciego.
AP najczęściej wykorzystywany jest na Forexie. Jak większość narzędzi technicznych najlepiej sprawdza się na dużych i płynnych rynkach. Nie ma jednak większych przeszkód by spróbować zastosować go na rynku naszych kontraktów na WIG20, co pokazuje poniższy wykres.
Co powinieneś wiedzieć?
Najczęściej występują w połowie dużego, nagłego ruchu cenowego i są bardzo krótkoterminowe (kilka dni). W konstrukcji są do siebie podobne, różnią się nachyleniem linii łączących kolejne szczyty i dołki.
Formacja potrójnego szczytu należy do tych struktur cenowych, która na rynku występuje raczej rzadko jednak stanowi dość dobre narzędzie prognostyczne. W trakcie kontynuacji trendu wzrostowego dochodzi do ukształtowania drugiego maksimum na poziomie mniej więcej pierwszego ekstremum, po czym kształtuje się trzeci szczyt. Bardzo ważną wskazówką w trakcie kreowania formacji jest ułożenie wielkości obrotów. W trakcie kształtowania pierwszego szczytu obroty są stosunkowo wysokie, na drugim szczycie nieco mniejsze i wreszcie trzecie maksimum zostaje ukształtowane na poziomie najniższych obrotów. Kiedy formacja potrójnego szczytu jest już prawie całkowicie ukształtowana brakuje tylko spadku poniżej linii szyi potwierdzonego dużym wolumenem obrotu. I właśnie taki spadek, jeśli się wydarzy jest sygnałem zmiany trendu z wzrostowego na spadkowy. Podobnie jak w przypadku formacji potrójnego dna i tutaj możemy mieć do czynienia z ruchem powrotnym do linii szyi, który aby potwierdzić sygnał zmiany trendu powinien odbyć się na małym obrocie. Późniejszy spadek i wzrost obrotów to ostateczne potwierdzenie zmiany trendu z wzrostowego na spadkowy. W przypadku obydwu formacji można wyznaczyć teoretyczny minimalny zasięg ruchu cenowego po wybiciu się z formacji. W przypadku formacji potrójnego szczytu minimalny zasięg spadku jest szacowany jako wysokość formacji odmierzona w dół od linii szyi.
Swietny wpis, wreszcie ktos dokladnie objasnil widly Andrews’a. Dziekuje i pozdrawiam.
Bardzo sie ciesze, ze analitycy mojego ulubionego DM zalozyli bloga. Jest tu mnostwo praktycznych, pozytecznych informacji. Brawo!